Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά του βρίσκονται στη βάση πολλών από τις καταστάσεις που αποκαλούνται ψυχικές δυσλειτουργίες και ασθένειες. Μόλις τον προηγούμενο αιώνα, οι επιστήμες της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής βρέθηκαν να ασχολούνται σοβαρά με αυτό που ονομάζουμε πλέον ‘εσωτερικό του ανθρώπου’. Διάφορες σχολές και προσεγγίσεις δημιουργήθηκαν για τη μελέτη και τη θεραπευτική αντιμετώπιση του ψυχισμού –η προσπάθεια για ερμηνεία του υποσυνειδήτου, των ονείρων και των συμβόλων από την Ψυχανάλυση, τα ανθρώπινα προβλήματα σαν εκμαθημένη συμπεριφορά από την Συμπεριφορική σχολή, η κατανόηση και αλλαγή εσώτερων αντιλήψεων και πεποιθήσεων από τη Γνωσιακή ψυχοθεραπεία, η μελέτη και θεραπευτική παρέμβαση στα δυναμικά της οικογένειας, των ανθρώπινων ομάδων και των ανθρώπινων σχέσεων γενικότερα από την Συστημική σχολή, ανάμεσα σε πολλές άλλες ψυχολογικές προσεγγίσεις. Τα αποτελέσματα, μετά από τόσα χρόνια παγκόσμιας, εκτεταμένης εμπειρίας, είναι λίγο πολύ πλέον γνωστά. Ο άνθρωπος είναι προφανώς σε θέση, αν το θελήσει, να κατανοήσει συνειδητά αρκετές πλευρές της προσωπικότητας, της νόησης και του ψυχισμού του, να μεταβάλει τον τρόπο που βλέπει τον εαυτό του και τη ζωή και να απαλλαγεί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό από αρκετά προβλήματα, η ψυχική και επομένως ‘άυλη’ φύση των οποίων τα καθιστούσε προηγουμένως ακατανόητα και απροσπέλαστα.
Παρά τις αναμφίβολες προσπάθειες περαιτέρω ανάπτυξης και εξέλιξης των διαφόρων ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων από πλευράς των ειδικών κλινικών επιστημόνων και ερευνητών, στα μάτια αρκετών αρχίζει εδώ και καιρό να γίνεται αισθητό το γεγονός ότι και αυτές οι προσεγγίσεις έχουν πεπερασμένο εύρος και εμβέλεια. Αν αγνοήσουμε το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό εκείνων που δηλώνουν ότι η βοήθεια που πήραν από την ψυχοθεραπεία τους ήταν μικρή έως μέτρια, όπως και το γεγονός ότι χρειάστηκε πολύς χρόνος (συνήθως χρόνια) για να την επιτύχουν, παραμένει το γεγονός –κυρίαρχο μάλιστα στις ημέρες μας- ότι όλο και περισσότερο οι ψυχολόγοι και οι ψυχοθεραπευτές αναγκάζονται να στραφούν στην παράλληλη υποστήριξη χημικών υποστηρικτικών μέσων με τη μορφή των ψυχοφαρμάκων, για να βοηθήσουν τα άτομα με ψυχολογικά προβλήματα. Το γεγονός από μόνο του θα συμφωνήσουμε ότι παραπέμπει στην ανάγκη παρέμβασης και σε ένα άλλο -πλην του καθαρά ψυχολογικού και επικοινωνιακού- επίπεδο.
Είναι γνωστό ότι τα χημικά φάρμακα που προορίζονται για τις ψυχικές δυσλειτουργίες, τα λεγόμενα ψυχοφάρμακα, επιδρούν στο νευρικό σύστημα, αυξομειώνοντας τις πυκνότητες των ουσιών εκείνων που λειτουργούν σαν νευροδιαβιβαστές μεταφέροντας νευρικά μηνύματα μέσα στο σώμα. Επιδρούν στην ψυχή, επιδρώντας στο σώμα. Αλλάζουν θα λέγαμε την ψυχή αλλάζοντας το σώμα. Η αρχή στην οποία αποσκοπούν είναι η αποκατάσταση μιας διαταραγμένης ισορροπίας. Την αποκαθιστούν μηχανικά και πρόσκαιρα, λόγος για τον οποίο η ανάγκη χορήγησής τους είναι συνήθως χρόνια και συχνή -αν όχι συνεχής-, γεγονός που θα μπορούσε να εξηγηθεί από το ότι η πραγματική αιτία ύπαρξης του ψυχολογικού προβλήματος βρίσκεται κύρια στον άϋλο νου και στην ψυχή –αλλά αυτές είναι έννοιες προς το παρόν ανύπαρκτες για την επιστήμη.
Δείτε περισσότερα για τα ανθοϊάματα και την ολιστική προσέγγιση στα ψυχολογικά προβλήματα
